O oku

Anatomia prawidłowa

Oko jest złożonym organem, który działa podobnie jak aparat fotograficzny, skupiając promienie świetlne i tworząc obraz. Na powierzchni oka znajduje się rogówka, cienka, kulista warstwa tkanki, która zapewnia przejrzyste okno, przez które może przechodzić światło. W zdrowym oku rogówka zagina lub załamuje promienie świetlne tak, że skupiają się one dokładnie na siatkówce w tylnej części oka.

Pod rogówką znajduje się tęczówka, kolorowa część oka, do której odnosimy się mówiąc, że dana osoba ma brązowe lub niebieskie oczy. W centrum tęczówki znajduje się źrenica. Tęczówka działa jak migawka, regulując wielkość źrenicy, aby kontrolować ilość światła wpadającego do oka.

Zlokalizowana za tęczówką jest soczewka, która działa razem z rogówką i szklistą, aby skupić światło. Podobnie jak soczewka w aparacie fotograficznym, dostosowuje ona promienie świetlne, gdy wzrok przesuwa się pomiędzy bliskimi i odległymi obiektami w procesie zwanym akomodacją.

Światło przechodzi następnie przez ciało szkliste, galaretowatą substancję, która wypełnia większą część oka i nadaje mu kształt.

Tylna część oka jest wyłożona cienką warstwą tkanki zawierającą miliony komórek fotoreceptorowych (wrażliwych na światło). To jest siatkówka, gdzie promienie świetlne skupiają się w obraz odwrócony do góry nogami. W centrum siatkówki znajduje się plamka. Plamka, o średnicy mniejszej niż 1/4 cala, jest odpowiedzialna za wyraźne widzenie centralne. Siatkówka przekształca obraz w sygnał elektryczny, który wędruje nerwem wzrokowym do mózgu.

Myopia

Nearsightedness, lub krótkowzroczność, jest stanem wzroku, w którym pobliskie obiekty są wyraźne, a odległe wydają się zamazane. Może to być spowodowane nadmierną krzywizną rogówki lub raczej podłużnym niż kulistym kształtem oka, z których oba mają wpływ na sposób, w jaki światło jest zginane po wejściu do oka i czy skupia się prawidłowo na siatkówce.

Prawie jedna trzecia ludzi w USA doświadcza pewnego stopnia krótkowzroczności, która zwykle pojawia się w wieku 20 lat. Objawy obejmują trudności w skupieniu się na obiektach znajdujących się w oddali, takich jak tablica kredowa lub telewizor. Istnieją pewne dowody na to, że jest ona spowodowana lub pogarsza się poprzez ciągłe skupianie się na pobliskich obiektach. Krótkowzroczność może być również dziedziczna.

Okulary i soczewki kontaktowe są powszechnymi metodami korekcji krótkowzroczności. Okulary mogą być używane do pewnych czynności, takich jak oglądanie telewizji lub prowadzenie samochodu, lub do wszystkich czynności. Alternatywnie, procedury korekcji wzroku, takie jak chirurgia refrakcyjna i laserowa, mogą skorygować problem.

Hyroskopia

Dalekowzroczność, lub nadwzroczność, jest stanem, w którym oko skupia się na odległych obiektach lepiej niż na obiektach bliżej oka, więc pobliskie obiekty wydają się nieostre. Dzieje się tak, gdy promienie świetlne załamują się, lub zginają, nieprawidłowo w oku. Oko jest zaprojektowane tak, aby skupiać obrazy bezpośrednio na powierzchni siatkówki; gdy rogówka jest nieprawidłowo zakrzywiona, promienie świetlne skupiają się za powierzchnią siatkówki, dając nieostry obraz.

Nadwzroczność można leczyć na wiele sposobów. Najczęstszym z nich jest para okularów do czytania lub soczewki kontaktowe. Nadwzroczność może być również leczona za pomocą inwazyjnych lub nieinwazyjnych procedur medycznych, w tym operacji laserowych PRK (keratektomia fotorefrakcyjna) i LASIK (laserowo wspomagane in situ keratomileusis).

Astygmatyzm

Astygmatyzm występuje, gdy rogówka – przezroczysta powłoka nad okiem, która zgina (załamuje) światło – ma nieco nieregularny kształt, co uniemożliwia prawidłowe skupienie światła na siatkówce w tylnej części oka. W rezultacie widzenie może być niewyraźne w każdej lub wszystkich odległościach.

Astygmatyzm może powodować objawy o różnym nasileniu, od bólów głowy, zmęczenia i napięcia oczu do niewyraźnego lub zniekształconego widzenia.

Większość ludzi ma pewien stopień astygmatyzmu. Badania okulistyczne sprawdzają ten stan i pomagają optometryście ustalić właściwą receptę na okulary lub soczewki kontaktowe. W zależności od stylu życia i stopnia astygmatyzmu, niektórzy pacjenci preferują modyfikację rogówki (tj. LASIK lub inną chirurgię refrakcyjną) w celu poprawy jakości widzenia.

Presbiopia

Presbiopia jest naturalną zmianą w zdolności naszych oczu do ustawiania ostrości. Występuje, gdy miękka, krystaliczna soczewka oka zaczyna twardnieć. Ta utrata elastyczności wpływa na zdolność soczewki do skupiania światła w oku, powodując, że pobliskie obiekty wydają się nieostre. Prezbiopia występuje u wszystkich, począwszy od około 40-tego lub 50-tego roku życia – nawet u pacjentów, którzy mieli laserową korekcję wzroku.

Efekty prezbiopii można korygować za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych, w tym okularów dwu- i wielogałkowych; wszczepów soczewek wieloogniskowych, w tym Crystalens™, ReZoom® i ReSTOR®; operacji konwencjonalnej; oraz monowizji LASIK. Operacje laserowe, takie jak konwencjonalne LASIK, PRK i Custom LASIK nie mogą korygować starczowzroczności, ponieważ zmieniają one kształt rogówki, a nie soczewki.

.