HERPES ZOOSTER

→ zobacz także: inne wyniki

Wirus opryszczki zwykłej (lub gontyny) powoduje wysypkę charakteryzującą się skupiskami pęcherzyków.

(lub gonty), choroba skóry wywołana przez specyficznego wirusa, należącego do grupy wirusów opryszczki, może mieć przebieg ostry lub podostry, czasami nawracający, i charakteryzuje się występowaniem pęcherzyków powstających w obszarze unerwienia skóry i wzdłuż przebiegu nerwu czuciowego. Jest ona wywoływana przez wirus znany jako HZV (Herpes Zoster Varicella), który jest tym samym wirusem, który powoduje ospę wietrzną. W rzeczywistości, w tych dwóch chorobach, mikroskopowe zmiany w zainfekowanych komórkach są praktycznie identyczne. Ponadto często obserwowano zbieżne występowanie ospy wietrznej u dzieci i h. zooster u dorosłych. zooster od osobnika z h. zooster. Ospa wietrzna może być uważana za pierwotne zakażenie wirusowe, podczas gdy h. zooster jest objawem występującym u osoby zakażonej h. zooster. zooster byłby manifestacją u częściowo uodpornionego osobnika. W przeciwieństwie do h. simplex, h. zooster, podobnie jak ospa wietrzna, jest pierwotnym zakażeniem wirusowym. W przeciwieństwie do h. simplex, h. zooster, podobnie jak ospa wietrzna, pozostawia trwałą odporność, a nawroty tych dwóch ostatnich chorób zdarzają się niezwykle rzadko. Zachorowanie na H. zooster może być spontaniczne, ale często sprzyjają mu zatrucia, poważne infekcje, takie jak zapalenie płuc i opon mózgowych, urazy głowy, choroby ośrodkowego układu nerwowego i wszystkie stany ogólnego rozkładu organizmu (np. podczas ciężkiej choroby). Choroba, która częściej występuje wiosną i jesienią, dotyczy głównie osób dorosłych.

H. Zooster ma zespół charakterystycznych oznak i objawów: objawia się zmianami skórnymi i objawami zajęcia obwodowego układu nerwowego. Zmiany skórne zwykle przebiegają wzdłuż przebiegu pęczków nerwowych. W większości przypadków zmiany występują w odcinku piersiowym (nerwy międzyżebrowe). W innych przypadkach może dotyczyć twarzy, czoła, okolicy powiek i bocznej części szyi. Podstawowa cecha h. zooster jest to, że wpływa on tylko na dokładnie jedną połowę ciała, pozostawiając drugą połowę doskonale nienaruszoną. Wyjątkowe jest występowanie rozsianych, przypominających ospę wietrzną zmian skórnych. Typowe zmiany poprzedzone są odczuciami od zwykłego mrowienia do ostrego bólu, który staje się tym silniejszy, im starsza jest osoba. U młodej osoby, h. Zooster może również przebiegać bez żadnych bolesnych objawów. Zmiany składają się z grup pęcherzyków, ułożonych w skupiska jak w h. simplex, ale bardziej liczne, większe i rozmieszczone wzdłuż przebiegu nerwu obwodowego. Zmiany te pojawiają się w pewnym okresie czasu i osiągają swój maksymalny rozmiar w ciągu trzech do czterech dni. Po początkowym okresie ogólnego złego samopoczucia, gorączki, dolegliwości żołądkowo-jelitowych i bólów neuralgicznych pojawiają się rumieniowe, obrzęknięte plamy, zawsze jednostronne, wzdłuż przebiegu jednego lub kilku sąsiadujących pni nerwowych. Początkowo zawierają przezroczysty płyn, który po kilku dniach staje się mniej lub bardziej ropny, czasem krwotoczny. Ból w zaatakowanym pniu nerwowym jest bardzo silny, typu mocznicowego. Regionalne gruczoły chłonne są lekko obrzęknięte. Po okresie od jednego do trzech tygodni zmiany opadają i zasychają, z tworzeniem się strupów. Nadmierne stwardnienie odsłania małe owrzodzenia, które mają tendencję do ponownego nabłonkowania, pozostawiając resztkową białawą, wgłębioną plamę. Preferowana jest klatka piersiowa, gdzie pęcherzyki układają się wzdłuż wyraźnie odgraniczonego paska przy nerwie międzyżebrowym. Czasami choroba jest zlokalizowana na skórze głowy i czoła (prawa lub lewa połowa), wpływając na gałąź okulistyczną nerwu trójdzielnego, powodując zmiany również w rogówce oka dotkniętego chorobą: jest to tzw. zooster okulistyczny. Jeśli nerw żuchwowy jest również dotknięty, mogą wystąpić drobne owrzodzenia języka. Jeśli choroba wpływa na skórę szyi i ramienia, jest to tzw. zooster szyjno-piersiowy. Wreszcie, w sacro-ischiatic zooster, wysypka dotyka krocza, mięśni i formacji włóknistych, które otaczają dolną część miednicy małej.