Ontkrachting van tien grieven over het bestaan van de Kerstman

De komende Kerstmis zullen miljoenen cadeautjes net zo betrouwbaar bij kinderen over de hele wereld worden afgeleverd als de neus van Rudolph rood is. En toch zijn er nog steeds mensen die twijfelen aan het bestaan van de kerstman, ook al gaat deze buitengewone wereldprestatie al tientallen jaren onverminderd door.

Er zijn er die, zoals de evolutiebioloog Richard Dawkins, klagen over het ontbreken van sonische dreunen, als de kerstman met hoge snelheid van schoorsteen naar schoorsteen flitst om al die cadeautjes af te leveren.

Anderen hebben ruwe berekeningen uitgevoerd om te suggereren dat, als de slee van de kerstman op precies dezelfde manier zou opwarmen als het ruimtevaartuig van Tim Peake toen het terugkeerde naar de aarde, onze vrolijke dikke vriend tijdens zijn snelle reizen op kerstavond zou worden verbrand.

Maar sta toch even stil bij deze existentiële kwestie. Als u deze twijfels accepteert, dan komt dat neer op het accepteren van het bestaan van een buitengewone wereldwijde doofpot om de fictie van de Kerstman in stand te houden, waarbij liefhebbende ouders, nieuwsagentschappen, tv-programma’s en meer betrokken zijn.

We hebben de opkomst van het ‘post-waarheidstijdperk’ in het Wetenschapsmuseum en wat dit betekent voor de wetenschap besproken, maar toch lijkt dit een wereldwijde samenzweringstheorie te ver te gaan: het idee dat vaders over de hele wereld op het punt staan een nepbaard en een rode jas uit te pakken om hun kinderen te verblijden, is volslagen absurd.

Hier is al het bewijs dat je nodig hebt om tien zogenaamd gezond verstand redenen aangevoerd voor het niet-bestaan van de Kerstman te betwisten:

Hoe kan de Kerstman in godsnaam 1,9 miljard kinderen over de hele wereld bezoeken op een enkele avond?

Het laatste onderzoek suggereert dat er verschillende manieren zijn om deze seizoensgebonden prestatie te bereiken: Larry Silverberg van de North Carolina State University denkt al lang na over dit soort zaken en stelt voor dat de Kerstman gebruik maakt van kenmerken van de relativiteitstheorie, zoals dat een klok in zijn bewegende slee langzamer tikt dan de klokken in de huizen die hij moet bezoeken.

Sommigen hebben gespeculeerd dat hij misschien een warp drive slee gebruikt (het is echt niet zo vergezocht – zie deze Alcubierre warp drive, genoemd naar Miguel Alcubierre).

Of de Kerstman kan, met behulp van exotische materialen, korte ruimtetijd sneden maken, genaamd “wormgaten”, zoals bedacht door Kip Thorne van Caltech. Het wormgat-idee stelt de kerstman niet alleen in staat om van schoorsteen naar schoorsteen te gaan, maar ook om tijdshops te maken, zodat hij alle tijd van de wereld heeft om die cadeautjes af te leveren.

Anderen hebben ook voorgesteld dat de kerstman zijn toevlucht neemt tot kwantumteleportatie, als iets uit Star Trek, hoewel het lastiger te realiseren is dan velen beseffen.

2.Waarom horen we die sonische dreunen niet die door de slee van de kerstman worden veroorzaakt?

Ze zijn zeker een probleem: om al die cadeautjes af te leveren, suggereert een back-of-the-envelope berekening dat de Kerstman moet reizen met een gemiddelde van 1.279 mijl per seconde, het bereiken van snelheden van ongeveer 6,395 keer de snelheid van het geluid, of Mach 6,395.

Hoe dan ook, er is genoeg onderzoek gedaan naar hoe de geluidsgolven te verminderen, zie hier van de NASA bijvoorbeeld. Of misschien kan de kerstman ze verwijderen. Hij annuleert gewoon de pieken en dalen in de schokgolf met dalen en pieken van ‘antigeluid’ dat door een apparaat wordt gegenereerd. Zijn arrenslee genereert een geluid dat de sonische giek vergezelt, zodat een piek in de giek wordt opgevangen door een dieptepunt in het uitgezonden geluid, en omgekeerd. Het resultaat is een stille nacht.

3.Hoe komt het dat er niet meer kerstmannen worden gezien?

Hoewel wetenschappers moeite hebben om het geavanceerde R&D-onderzoek van de Kerstman in te halen, zijn ook zij begonnen met het ontwikkelen van eenvoudige onzichtbaarheidsmantels op basis van exotische materialen die bekend staan als metamaterialen. Er bestaan inderdaad al meer dan tien jaar verschillende onzichtbaarheidsconcepten.

Hoe kan de kerstman grote aantallen cadeautjes de wereld rondslepen?

De kerstman zou gewoon de digitale instructies voor de fabricage van alle individuele cadeaus van de kinderen ter plekke meenemen, met behulp van nanomachines die ze atoom voor atoom laten groeien uit roet, sneeuw en andere chemicaliën die onderweg worden verzameld (niet zo vergezocht, gezien de vooruitgang op het gebied van 3D-printen).

Voor groot speelgoed zouden duizenden nanomachines nodig zijn die met elkaar samenwerken, en dat zou dus een aanslag zijn op de technologische middelen van de kerstman. Daarom moeten kinderen niet meer dan één groot cadeau per Kerstmis verwachten.

Is het niet gewoon onlogisch dat de Kerstman bestaat?

Met Thomas Oléron Evans opent Hannah Fry van University College London haar boek, The Indisputable Existence of Santa Claus, met niet één maar drie wiskundige bewijzen voor het bestaan van de Kerstman.

Het nemen van bestaande kennis en het bouwen van nieuwe waarheden met behulp van bakstenen van de zuivere logica is wat wiskunde zo krachtig maakt, betoogt ze (zolang je grote logische bouwwerk rust op stevige aannames, natuurlijk.) ‘Diep van binnen kennen we allemaal de waarheid, nietwaar?’

De Kerstman wordt zeker te oud om zich bezig te houden met het gedoe van wereldwijde reizen?

Met het bewijs dat gentherapie nu werkt, bijvoorbeeld om de bloedstollingsstoornis hemofilie te behandelen, de kracht van genbewerking en de opkomst van de stamcelwetenschap, is het geen verrassing dat de kerstman cellulaire alchemie kan gebruiken om de gevolgen van ouderdom af te schudden, en de ongelooflijke stress van een bezorgschema dat de inspanningen van Amazon op antediluviaanse leest schoeit.

Wat voor bewijs kan de kerstman nog meer leveren?

Om te beginnen de neus van Rudoph, een belangrijke aanwijzing dat er wrijvingswarmte is geweest die in overeenstemming is met de eisen van een snelle bezorging.

Dit zou concurrerende wetenschappelijke theorieën uitsluiten. Afgezien van het feit dat de rendieren van de Kerstman waarschijnlijk vrouwelijk zijn (tegen de tijd dat het Kerstmis is, zijn de enige volwassen rendieren met een gewei, en genoeg energie om een slee vol cadeautjes rond te slepen, waarschijnlijk vrouwelijk) hebben sommigen bijvoorbeeld gesuggereerd dat de roodheid zonnebrand is, omdat de inspiratiebron voor de Kerstman Sint Nicolaas lijkt te zijn, geboren rond A.Nicolaas, die rond 270 na Christus werd geboren in de stad Patara in wat nu Turkije is.

Een andere populaire concurrerende theorie werd uiteengezet in het tijdschrift Parasitology Today door Odd Halvorsen van de Universiteit van Oslo, die erop wees dat Rudolph’s warme, vochtige ademhalingsstelsel een gezellig thuis biedt aan veel parasieten (onze buren geven vliegenlarven, of ‘snotbots’, de schuld). Vandaar dat Rudolphs beroemde verkleuring het gevolg is van een parasitaire infectie.

Je hebt het wel over de Kerstman, maar is het niet zo dat we eigenlijk geen idee hebben hoe de Kerstman eruitziet?

We weten wel hoe hij eruitziet, dankzij botten die lang zijn vereerd als relikwieën van Sinterklaas, de oorspronkelijke Kerstman.

Wetenschappers hebben ontdekt dat ze inderdaad uit de juiste historische periode stammen. Radiokoolstofdatering wijst uit dat het relikwie dateert uit de vierde eeuw na Christus – de tijd waarin Sinterklaas volgens sommige historici is gestorven (rond 343 na Christus).

De overblijfselen liggen sinds 1087 in de Basilica di San Nicola in Bari, Zuid-Puglia, waar zij zijn begraven in een crypte onder een marmeren altaar. Ze werden in 1953 opgegraven na restauratiewerkzaamheden en een halve eeuw later gebruikte Caroline Wilkinson van de Universiteit van Manchester röntgenstralen en metingen van de overblijfselen om het hoofd van de heilige te modelleren.

Een getrimde, witte baard werd toegevoegd nadat studies van orthodoxe iconen hadden uitgewezen dat dit de hedendaagse mode was (hoewel het vandaag de dag een imagoprobleem voor de Kerstman zou kunnen veroorzaken).

De resulterende computergegenereerde afbeelding is echter een wereld verwijderd van de mollige, rozige, blauwogige vrolijke kerel. Hij was een korte, stoer uitziende man van rond de 60, met een mannelijk vierkant gezicht en een gebroken neus: je zou hem kunnen zien als uitsmijter bij de uitverkoop op tweede kerstdag.

Hoe weet de kerstman waar kinderen wonen, en welke cadeaus ze echt willen hebben?

Er bestaat een techniek die magnetoencefalografie wordt genoemd, waarbij gebruik wordt gemaakt van een SQUID (een supergeleidend kwantuminterferentietoestel) om minieme magnetische velden te detecteren die worden opgewekt door het gekraak van hersenactiviteit.

Supergeavanceerde signaalverwerkingsmethoden zouden dan door de Kerstman kunnen worden gebruikt om de gegevens te filteren en door deze vorm van “gedachten lezen” vast te stellen wie de kinderen zijn, waar ze wonen, of ze lief of stout zijn geweest (hoewel dit een kwestie van wetenschappelijke discussie is) en wat ze willen.

Een serieuze organisatie zal de kerstman toch niet serieus nemen?

Een teken dat de kerstman echt is, is dat zijn vorderingen over de hele wereld elk jaar ijverig worden gevolgd door niemand minder dan het North American Aerospace Defense Command, dat werd opgericht om Sovjet-ICBM-raketten op te sporen.

Heden ten dage houdt het zich bezig met het in de gaten houden van door de mens gemaakte objecten in de ruimte, waarschuwt het voor aanvallen op Noord-Amerika door ruimtevaartuigen, en dat soort dingen. Als het bijna Kerstmis is, kunt u via deze Norad-website nagaan hoe het met de Kerstman gaat.

Gezien al het bovenstaande kan men alleen maar concluderen dat ergens onder de Noordpool (al dat gepraat over de Kerstman die op besneeuwde manen woont, lijkt een beetje vergezocht) een leger wetenschappers-elfen aan het experimenteren is met hoogtechnologische materialen, kwantumcomputers en vervormde geometrieën van tijd en ruimte, die allemaal verenigd zijn door één enkel, genereus doel: de Kerstman helpen om elke Kerstmis miljoenen kinderen gelukkig te maken.

Roger Highfield is de auteur van Can Reindeer Fly? The Science of Christmas (in Amerika, De natuurkunde van Kerstmis)