Mite

Ecology

Mites worden in vrijwel elke habitat op aarde aangetroffen. Op het land bevolken legioenen vrij levende mijten de bodem in alle habitats, vaak in honderdduizenden per vierkante meter in de bodem (50.000-250.000 per vierkante meter, tot 5 cm diepte, in bossen; 20.000-100.000 in graslanden; en 500-1000 in woestijnen). In veel bodems, met inbegrip van woestijnen, kunnen mijten worden aangetroffen tot op een diepte van 10 m, waar zij de wortelsystemen van planten volgen. Hoewel de gewoonten en het gedrag van veel bodemmijten een mysterie blijven, is het bekend dat bodemmijten veel ecologische functies vervullen. Velen eten rottend organisch materiaal (en de micro-organismen die het bevat); anderen consumeren schimmels, algen en bacteriën; en weer anderen zijn roofdieren die zich voeden met nematoden, andere mijten, of verschillende stadia van insecten. Oribatide mijten in de bodem vergemakkelijken de plantengroei door de verspreiding van sporen van mycorrhizaschimmels, die wederzijds voordelige en vaak essentiële associaties vormen met hogere planten.

Mijten zijn algemeen en vaak overvloedig aanwezig op planten, waarop vele soorten zich voeden met blad-, stengel-, of wortelweefsel door celwanden te doorboren. Andere specialiseren zich op reproductieve delen van planten, waaronder nectar, stuifmeel en vruchten. Weer andere op planten levende mijten zijn fungivoren (eten schimmels op bladeren of stengels) of predatoren, meestal van plantenetende mijten. In tegenstelling tot het leven in de grond, bedreigt het leven op plantenoppervlakken de mijten voortdurend met uitdroging. Schuilen voor direct zonlicht aan de onderkant van bladeren biedt enige bescherming omdat de grenslaag van stilstaande lucht relatief vochtig wordt gehouden door plantentranspiratie.

Daarnaast produceren veel planten domatia – holle, mijtachtige holtes of pockets in het blad. De adaptieve functie van domatia is omstreden, maar experimenten hebben aangetoond dat verwijdering van domatia uit sommige planten die ze normaal hebben, de dichtheid van nuttige roofmijten vermindert en de dichtheid van herbivore mijten verhoogt.

Sommige schimmeletende mijten hebben gespecialiseerde holten of zakjes in de lichaamswand (sporothecae) waarin zij sporen of propagulen van schimmels dragen waarvan zij voor hun voeding afhankelijk zijn.

Parasitaire en phoretische mijten exploiteren de meeste gewervelde landsoorten, de meeste andere groepen geleedpotigen, weekdieren, en zelfs ongewervelde zeedieren (Fig. 13). De meeste vogelsoorten, bijvoorbeeld, herbergen over het algemeen vele soorten vedermijten die nergens anders voorkomen. Vier of vijf verschillende, gastheerspecifieke soorten bewonen verschillende vedertypes (vliegveren, staartveren of lichaamsveren), terwijl verschillende soorten leven op het oppervlak van veren, andere in het inwendige lumen van de dekveren, weer andere op of in de huid, en weer andere in de neusholten. Eén bepaalde papegaaiensoort herbergt meer dan 20 soorten vedermijten. In vogelnesten leven nog andere, phoretische soorten die zich voeden met brokstukken of andere nestgenoten. Zowel parasitaire als phoretische soorten koloniseren over het algemeen jonge vogels in het kraamnest en reizen met de gastheer mee tot deze zijn eigen nest bouwt. Soortgelijke soorten bewonen de lichamen van zoogdieren en reptielen en, in mindere mate, amfibieën.

Fig. 13. Roofzuchtige sejinemijt (Acari: Sejiidae, Epicroseius sp.) (fotomicrografie door David Evans Walter).

Mijten zijn ook veel voorkomende associaties van insecten en andere ongewervelden. Sommige zijn parasitair en schadelijk voor hun gastheer, zoals de tracheeënmijt en de Varroamijtparasieten van honingbijen of mottenoormijten. Sommige zijn commensaal (voeden zich b.v. met afvalproducten van insecten). Van andere wordt aangenomen dat zij de gastheer ten goede komen, bijvoorbeeld door andere schadelijke mijten, parasitaire nematoden of rottend materiaal te verorberen, dat anders schimmels of bacteriën zou voeden die de gastheer of zijn jongen zouden kunnen bedreigen. Sommige insecten hebben acarinaria, speciale holtes in de buitenwand van het lichaam, die routinematig worden bezet door phoretische mijten. Het bestaan zelf van acarinaria, die geen andere bekende functie hebben dan het huisvesten en vervoeren van mijten, is een bewijs voor een netto gunstige relatie tussen deze mijten en hun gastheren. Van parasitaire mijten is aangetoond dat zij in staat zijn tot horizontale genoverdracht tussen gastheersoorten van insecten.

Alle teken hebben bloed van een gewervelde gastheer nodig voor ontwikkeling en voortplanting, maar leven van de gastheer als zij zich niet voeden of paren. De mijt en vele andere soorten mijten moeten een deel van hun leven, en andere hun hele leven, als parasieten van dieren leven. Andere mijten exploiteren dierlijke gastheren niet voor voedsel maar uitsluitend voor transport (foresie). Parasitisme zou, in sommige lijnen, geëvolueerd zijn uit phoretische associaties.

Mijten zijn veel voorkomende en diverse bewoners van zoetwater- en mariene habitats. In zoet water jagen de adulten en nimfen op andere mijten, kreeftachtigen en waterinsecten. De larven van watermijten parasiteren op insecten en schaaldieren, en nimfen en adulten van unionicolidmijten parasiteren op tweekleppige weekdieren. Andere watermijten grazen algen en schimmels die op waterplanten groeien. Mijten zijn algemeen op kusten, met inbegrip van het intergetijdengebied. In zee leven roofmijten en algenetende mijten. Sommige mijten zijn gevonden op diepten tot 7000 m bij hydrothermale bronnen, en één groep leeft in de darmen van zeekomkommers. Mijten zijn de enige spinachtigen die in de diepten van de oceaan worden aangetroffen.

Lager bij huis, zelfs in het schoonste kantoor, klaslokaal of huis leven normaal stofmijten (b.v. Dermatophagoides soorten), die leven van organisch materiaal in huisstof. Sommige mijten zijn ongedierte van opgeslagen producten en voeden zich met granen, kaas en andere droge voedingsmiddelen. Nog intiemer, terwijl u deze encyclopedie leest, is de kans groot dat de follikels en talgklieren van uw voorhoofd of oogleden normaal goedaardige, microscopisch kleine mijten (Demodex spp.) huisvesten.