Hier' is wat de mensen deed geloven dat zeemeerminnen echt waren

Meerminnen maken al eeuwenlang deel uit van mythen en legenden. En met zo’n 95% van de oceaan nog onontdekt, is het geen wonder dat mensen zo lang met het idee van een onderwater half mens, half vis rondliepen.

Zelfs Christoffel Columbus dacht dat hij zeemeerminnen had gezien op zijn reis naar Noord-Amerika. Hij was zo enthousiast over de ontmoeting dat hij het in zijn reisverslag noteerde, volgens National Geographic:

“Op de vorige dag, toen de Admiraal naar de Rio del Oro ging, zei hij dat hij heel duidelijk drie zeemeerminnen zag, die goed uit de zee opstegen; maar ze zijn niet zo mooi als men zegt, want hun gezichten hadden enkele mannelijke trekken.”

Helaas zijn zeemeerminnen echt niet meer dan een verzinsel van de verbeelding. Maar het wezen achter de mythe is 100% echt: het is de lamantijn. (Wat Columbus feitelijk waarnam was de eerste registratie van het dier in Noord-Amerika.)

Hoewel het onmogelijk is om te bevestigen dat lamantijnen verantwoordelijk zijn voor elke zeemeermin “waarneming”, is er reden om aan te nemen dat zij de meest waarschijnlijke boosdoener zijn.

National Geographic beschrijft lamantijnen als gemakkelijk van een afstand te verwarren met mensen vanwege hun voorpoten, met vijf sets van vingerachtige botten, en nekwervels die hen in staat stellen hun hoofd te draaien. Lamantijnen hebben ook een platte staart, en hun zwemvliezen kunnen op stompe armen lijken, waardoor ze op zeemeermensen lijken. Dit lijkt vooral het geval te zijn wanneer mensen ze meestal ondergedompeld in water zien met slechts kleine delen van hun lichaam zichtbaar van een afstand, merkte Live Science op.

Ondanks dat we al geruime tijd weten dat zeemeerminnen niet echt zijn, blijven ze belangstelling wekken en soms ook controverse.

In 2009 beweerden mensen in het stadje Kirvat Yam, Israël, een zeemeermin in het water te hebben gezien, aldus de NY Daily News. De stad bood 1 miljoen dollar voor iedereen die het bestaan van de zeemeermin kon bewijzen met fotobewijs. Zoals te verwachten was, heeft niemand dit bewijsmateriaal kunnen bemachtigen, en de beloning werd van tafel geveegd.

Toen, in 2013, bracht Animal Planet een “documentaire” uit genaamd “Mermaids: The Body Found.” De National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) kreeg er zoveel vragen over, dat het agentschap een verklaring uitbracht waarin werd bevestigd dat “er nooit bewijs van aquatische mensachtigen is gevonden.”

Het dier achter de mythe mag echter niet worden genegeerd. In feite worden deze gewoonlijk vreedzame wezens bedreigd.

De achteruitgang van het aantal lamantijnen in de wereld kan worden teruggevoerd op een verlies van natuurlijke habitat, veroorzaakt door de opwarming van de aarde, en op menselijke invallen in hun wateren. Lamantijnen staan al op de lijst van bedreigde diersoorten en lopen een groot risico om uit te sterven. Hun populaties zullen naar verwachting met maximaal 20% afnemen in de komende 40 jaar (dat is ongeveer twee manatee generaties).

Dus tenzij mensen echte actie ondernemen om manatees te helpen redden, kunnen zeemeermin “waarnemingen” en fantasieën beginnen te vervagen – samen met de wezens die de mythe inspireerden.