HERPES ZOOSTER

→ zie ook: andere resultaten

Het herpes zoster-virus (of gordelroos) veroorzaakt een huiduitslag die wordt gekenmerkt door clusters van blaasjes.

(Of gordelroos), een huidziekte veroorzaakt door een specifiek virus, behorend tot de groep herpesvirussen, kan acuut of subacuut zijn, soms recidiverend, en wordt gekenmerkt door het verschijnen van blaasjes die ontstaan in het gebied van de huidinervatie en langs de loop van een gevoelszenuw. Het wordt in stand gehouden door een virus dat bekend staat als HZV (Herpes Zoster Varicella), dat hetzelfde virus is dat waterpokken veroorzaakt. Bij deze twee ziekten zijn de microscopische veranderingen in de geïnfecteerde cellen namelijk vrijwel identiek. Bovendien is het samenvallen van waterpokken bij kinderen en h. zooster bij volwassenen vaak waargenomen. zooster van een individu met h. zooster. Waterpokken kunnen worden beschouwd als de primaire virale infectie, terwijl h. zooster de manifestatie zou zijn die optreedt bij een persoon die besmet is met h. zooster. zooster zou de manifestatie zijn in het gedeeltelijk immuun individu. In tegenstelling tot h. simplex, is h. zooster, net als waterpokken, de primaire virale infectie. In tegenstelling tot h. simplex laat h. zooster, net als waterpokken, een permanente immuniteit achter, en het is uiterst zeldzaam dat deze twee laatste ziekten terugkomen. Het ontstaan van H. zooster kan spontaan zijn, maar wordt vaak bevorderd door vergiftiging, ernstige infecties zoals longontsteking en hersenvliesontsteking, hoofdletsels, ziekten van het centrale zenuwstelsel en alle omstandigheden van algemeen bederf van het organisme (bv. tijdens een ernstige ziekte). De ziekte, die vaker voorkomt in de lente en de herfst, treft vooral volwassenen.

H. zooster heeft een combinatie van karakteristieke tekenen en symptomen: het manifesteert zich met huidlaesies en symptomen van betrokkenheid van het perifere zenuwstelsel. De huidletsels volgen over het algemeen het verloop van zenuwbanen. De meeste gevallen hebben laesies in de thoracale regio (intercostale zenuwen). In andere gevallen kunnen het gezicht, het voorhoofd, het ooglidgebied en het laterale halsgebied aangetast zijn. De fundamentele eigenschap van h. zooster is dat het slechts precies één helft van het lichaam treft, en de andere helft volkomen onaangetast laat. Het optreden van diffuse, waterpokkenachtige laesies is uitzonderlijk. Typische laesies worden voorafgegaan door gewaarwordingen die variëren van een eenvoudige tinteling tot een scherpe pijn, die ernstiger wordt naarmate de persoon ouder is. Bij de jongere, h. zooster kan ook verlopen zonder pijnlijke symptomen. De laesies bestaan uit groepjes blaasjes, gerangschikt in clusters zoals bij h. simplex, maar talrijker, groter en verspreid langs het verloop van een perifere zenuw. Deze laesies verschijnen in de loop van de tijd en bereiken hun maximale omvang na drie tot vier dagen. Na een eerste periode van algemene malaise, koorts, gastro-intestinale klachten en neuralgische pijnen verschijnen er, altijd unilateraal, erythemateuze, gezwollen plekken langs het verloop van één of meer aangrenzende zenuwstammen. Aanvankelijk bevatten zij een heldere vloeistof, maar na enkele dagen wordt deze min of meer purulent, soms hemorragisch. De pijn in de aangetaste zenuwstam is zeer intens, van een pijnlijk type. Regionale lymfeklieren zijn licht gezwollen. Na een periode van één tot drie weken hangen de laesies uit en drogen ze in, met vorming van korsten. Overmatige korstvorming legt kleine ulceraties bloot, die de neiging hebben te re-epitheliseren, waardoor een witachtige depressieve vlek achterblijft.Voorkeur gaat uit naar de thorax, waar de blaasjes langs de duidelijk afgebakende strook bij een intercostale zenuw liggen. Soms is de ziekte gelokaliseerd op de hoofdhuid en het voorhoofd (rechter- of linkerhelft), waarbij de oogheelkundige tak van de nervus trigeminus is aangetast, wat ook letsels van het hoornvlies van het aangetaste oog veroorzaakt: dit wordt oogheelkundig zooster genoemd. Als ook de kaakzenuw is aangetast, kunnen minuscule zweertjes van de tong optreden. Als de ziekte de huid van de hals en de arm aantast, wordt dit cervicaal-brachiaal zooster genoemd. Bij sacro-ischiatisch zooster ten slotte, tast de uitslag het perineum aan, de gespierde en vezelige formaties die het onderste deel van het kleine bekken omsluiten.